MARE apud Esai

MARE apud Esai

apud Esai. c. 11. v. 15. Nilus est; quem ita vocârunt etiam Arabes, propter amnis amplitu linem, et quia certis temporibus per totum Aegypti Delta maris instar effunditur. Unde Plin. l. 35. c. 11. Niti aqua est mari similis. Similiter lacus maiores quilibet Hebraeis, totidem sunt Maria. Sic enim dicunt Mare Salis, Mare Sodomae, Mare Cinnerith. seu Genezareth, cum haec maria meri lacus sint. Atque hinc explicat Bochart. quod hactenus nemo tentavit, quorsum Hebraei in terra Chanaan Maria septem numerent, in verba Psalmi 24. v. 2. Super maria fundavit eam, quae ad terram suam referunt. Septem haec Maria ita recensent Talmudici in Bava Bathra c. 5. fol. 74. 1. Mare Tiberiadis. 2. Mare sodomae. 3. Mare Helath. 4. Mare Helatha. 5. Mare Sobchi. 6. Mare Apameae et 7. Mare Magnum. Quae tamen multo aliter recenset Kimchius ex Midras seu Commentario in Psalmos vetustissimo. Bocharto videtur hîc terra Chanaan late sumi, prout Salomonis aevô ab Aegypto et Mari Rubro, usque in Syriam Antiochenam, extendebatur. Sic in terra Chanaan censebantur VII. Maria: Primum, Mare Magnum seu Mediterraneum, Secundum, Mare Rubrum ad Sinum Elamiticum, quem Talmudici perperam vocant mare Helath et Helatha; eiusdem sinus duo nomina parum diversa sic distinguentes, quasi essent diversa maria. Mare tertium, quartum et quintum, sunt tres in Iordane lacus, quorum primum prope fontes, in Talmude vocatur sobchi, in Kimchio sochni: sed verum nomen fuit sabchoni vel samchoni, in Iosepho Samachonitis, vel Semechonitis, Iud. Ant. l. 5. c. 6. et de Bello l. 3. c. 18. Sextum est, Mare Apamiae, qui lacus fuit prope Orontem et Apamiam, Aeliano ἡ λίμνη ἡ Ἀπαμεῖτις, ubi siluri multi, Histor. l. 12. c. 29. Septimum est Mare Sarietha, h. e. Australe; Sirbonis nempe lacus, quô ad Austrum terminatur Terra Chanaan. Neque vero Hebraeis peculiare id fuit, quod lacubus Marium nomen indiderunt. Aethiopicum enim lacum, circa promontorium Pytholai, θάλατταν, mare, vocari asserit Strabo l. 16. Et in Atistotele Meteorologic. l. 1. c. 13. memoratur, ἡ ὑπὸ τὴν Καύκασον λίμνη, ἥν καλοῦσιν οἱ ἐκεῖ θάλατταν, Lacus sub Caucaso, quem accolae Mare appellant. Idem forte, quod Agathias parvum mare vocat l. 3. etc. Vide Bochart. Hieroz. Part. poster. l. 5. c. 17. Sed et eâdem ratione, amnis seu fluvius Scotiae Fortha, in LL. Malcolmi II. Scotiae Regis c. 8. §. 1. Mare Scotiae vocatur, quod aestuarium eius, Lothianam et Fifam provincias separans, reliqua omnia huius Regni aestuaria magnitudine superet, Vid. etiam Buchanan. l. 1. Neque aliunde videntur enatae voces, moer et mor, pro palude aut lacu, apud Germanos, Flandros et Anglos, apud quos, uti auctor est Gervasius Tilleberiensis de Otiis Imper. l. 3. c. 90. Omnis concursus mere seu mare dicitur etc. De Veterum festivitate, Cum Mare aperiebatur, vide infra Navigatio prima; aliquid etiam voce Passagium; de Marium Subpolarium rapiditate insuperabili, ubi de Polari Stella; de ritu Graecorum Mare Baptizandi, vigiliâ Epiphaniae, voce Paramonarius: de veterorum opinione in Mari sceleratos puniri, voce Scelerati. Addam aliquid de celebri Θαλαττοκρατίας inter Athenienses olim ac Lacedaemonios lite indigitatâ C. Nepoti, tum alibi, tum Timotheo c. 2. Quô factô (post fugatam scil. a Timotheo Laconum classem) Lacedaemonii de diutina contentione destiterunt. et suâ sponte Atheniensibus imperii maritimi principatum concesserunt etc. ubi intelligit Θαλάττης ἐπικράτειαν, quam cum per vices modo Athenienses, modo Lacedaemonii tenerent: illi tandem principatum receperunt, operâ Timothei Ducis, et per 75. annos obtinuerunt. Inter coetera vero commoda, quae Maris imperium adferebat, fuit hoc τὸν ὄψον εἰς πλεῖν, ut dicitur ab Antiphane apud Athenaeum l. 8. sive quod ex subiectis Insulis pisces Athenasimportabantur. Keuchenius ad Corn. Nepotis loc. cit. Plura infra voce Thalassocratia.